بسیاری از کهکشان های مارپیچی، میله‌ای را در مرکز خود دارند. حتی در مورد کهکشان راه شیری خودمان هم گمان می‌رود که یک میله مرکزی ساده داشته باشد.

در اینجا کهکشان مارپیچی میله‌ای ان‌جی‌سی 1672 را با ظاهر برجسته‌اش می‌بینیم که با جزئیات زیاد به وسیله تلسکوپ فضایی هابل به تصویر کشیده شده است، جزئیاتی مانند: رشته هایی تیره و باریک از گرد و غبار، خوشه های ستاره‌ای با ستاره های آبی و درخشان، سحابی های گسیلشی که از درخشش گاز هیدروژن به رنگ قرمز دیده می‌شوند، میله درخشان و دراز از ستارگان که از مرکز کهکشان گذشته است و یک هسته فعال و درخشان که احتمالاً خانه یک ابرسیاهچاله است.

حدوداٌ شصت میلیون سال طول می‌کشد تا نور از این کهکشان به زمین برسد. این کهکشان حدود 75000 سال نوری گستردگی دارد.

کهکشان ان‌جی‌سی 1672 در صورت فلکی ماهی زرین قرار دارد، همچنین برای فهمیدن نحوه مشارکت میله مارپیچی در فرآیند ستاره‌زایی مناطق مرکزی کهکشان، دانشمندان درحال بررسی بر روی ان‌جی‌سی 1672 هستند.

برای مشاهده تصویر در اندازه بزرگتر اینجا کلیک کنید.

اعتبار تصویر: Hubble Legacy Archive, NASA, ESA; Processing & Copyright: Domingo Pestana & Raul Villaverde
منبع: ناسا (NASA)