میدان های مغناطیسی تا چه فاصله ای خارج از کهکشان های مارپیچی گسترش می یابند؟ ستاره شناسان به مدت چند دهه گمان می کردند که برخی از کهکشان های مارپیچی دارای میدان مغناطیسی هستند. پس از ارتقاء تلسکوپ رادیویی با آرایه بسیار بزرگ (که در فیلم "تماس" محبوب شد) در سال 2011 ، به طور غیر منتظره ای کشف شد که این میدان های مغناطیسی می توانند در جهت عمود بر قرص کهکشان تا فاصله چند هزار سال نوری گسترش پیدا کنند. تصویر امروز از کهکشان مارپیچی NGC 5775 که نیمرخ آن رو به ما است و در پروژه CHANG-ES (زنجیره هاله های پیوسته در کهکشان های نزدیک) رصد شده است، خطوط میدان مغناطیسی را نشان می دهد که ممکن است در کهکشان های مارپیچی متداول باشد. تابش ساطع شده از الکترونها، همانند الگوهای ایجاد شده در براده های آهن در اطراف آهنربای میله ای، با الگویی مارپیچی و با سرعت نور در امتداد خطوط میدان مغناطیسی کهکشان جریان می یابند . رشته های موجود در این تصویر با استفاده از داده های VLA ساخته شده اند. تصویر نور مرئی که از داده های تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده، مناطقی از گازهای صورتی رنگ را نشان می دهد که محل تولد ستاره ها است. به نظر می رسد که بادهای ستاره ای نشات گرفته از این مناطق به تشکیل این میدان های مغناطیسی گسترش یافته در اطراف کهکشان ها کمک می کنند.