سحابی رتیل که همچنین به نام دورادوس-30 شناخته می شود، قطری بیش از هزار سال نوری دارد، یک منطقه بزرگ ستاره ساز در میان ابر بزرگ ماژلانی بزرگ. حدود 180 هزار سال نوری با ما فاصله دارد و بزرگترین و خشن ترین منطقه ستاره ساز در میان کهکشان های گروه محلی است. مارپیچ کیهانی در بالای این منظره تماشایی با داده های فیلتر باریک متمرکز بر انتشار اتم های هیدروژن و اکسیژن یونیزه ثبت شده است. در میان سحابی رتیل (NGC 2070) ، تابش شدید، بادهای ستاره ای و ابرنواخترهای خوشه جوان مرکزی با ستاره های پرجرم که با عنوان R136 فهرست شده، به درخشش سحابی انرژی می بخشد و رشته های عنکبوتی شکلی را تشکیل می دهد. در اطراف رتیل سایر مناطق ستاره ساز با خوشه های ستاره ای جوان، رشته ها و ابرهای حبابی شکل منفجر شده وجود دارد. در واقع، این کادر شامل محل نزدیکترین ابرنواختر دوران مدرن ، یعنی SN 1987A ، در سمت راست مرکز کادر است. این میدان دید غنی از اجرام مختلف، در آن فاصله وسعتی در حدود 2 درجه یا قطر 4 ماه کامل را در آسمان می پوشاند و در صورت فلکی جنوبی ماهی طلائی قرار دارد. اگر سحابی رتیل در فاصله ای قرار داشت که اکنون سحابی جبار قرار دارد، مثلاً  در فاصله 1500 سال نوری، در این صورت نیمی از آسمان را اشغال می کرد.