مجید جویا

آسمان شب نیوجرسی که زادگاه بن کانالس عکاس است، چندان پرستاره نیست. اما در بیشتر شب‌ها، او در هوای سرد بیرون می‌زند و دوربین عکاسی خود را روی سه پایه گذاشته و رو به افق، از آسمان و زمین زیر آن عکاسی می‌کند. اگر می‌خواهید بدانید او چگونه توانسته چنین عکس‌های سحرانگیزی بگیرد، گفتگوی پاپ‌فوتو را با او تا آخر بخوانید.

- برای این که در جایی از ستارگان عکس بگیرید، آن مکان باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟
یکی از اولین کارهایی که باید بکنید این است که از شهر دور شوید. چه در سفر باشید و چه در محل زندگی خودتان، باید به دنبال جایی بگردید که آلودگی نوری نداشته باشد. اگر واقعا به دنبال یک آسمان صاف می‌گردید، در بهترین حالت باید دست کم 80 کیلومتر از شهرهای بزرگ فاصله داشته باشید.
پس از آن، من معمولا به دنبال ویژگی‌هایی در چشم‌اندازها می‌گردم که بتوانم روی آن کلید کنم. این که آیا کوهی در افق وجود دارد یا دریاچه‌ای هست که بتواند نور ستاره‌ها را باز بتاباند؟ من معمولا به دنبال یک عنصر انسانی مانند یک اصطبل قدیمی یا یک خرابه یا چیزی شبیه به آن هم می‌گردم که پیش زمینه کادر را پر کند.

- یکی از سهل و ممتنع‌ترین کارها در گرفتن این عکس‌ها تنظیم نور پیش زمینه با نور ستاره‌هاست. این مسئله را چگونه حل می‌کنید؟
من سعی می‌کنم همه چیز را کاملا تاریک کنم. اگر کار خود را با تاریکی مطلق آغاز کنم، دیگر اضافه کردن نور در اختیار خودم است. می‌توانم تا هر سطحی که خواستم نور را اضافه کنم. در یک شب بدون نور ماه، ستاره‌ها در سطح نوری خاصی تنظیم می‌شوند، و سپس می توانم یک چراغ قوه یا چند لامپ ال‌ای‌دی کوچک را به گونه‌ای قرار دهم که نور لازم برای منظره را فراهم کنند. من می‌توانم چیزی را که می‌خواهم بیننده عکس ببیند، انتخاب کنم. همیشه بین 5 تا 25 مرتبه و با تنظیمات نوری مختلف از منظره مد نظر خودم عکس می‌گیرم تا بهترین حالت را انتخاب کنم.

- با نور ماه چه می‌کنید؟
می‌توانید از وقتی که ماه در آسمان نیست (همان شب‌هایی که ما ماه نو می‌نامیم) تا شب‌هایی که ماه قمری به نیمه خود می‌رسد بیرون بروید. وقتی هلال ماه از نیمه بزرگ‌تر شود و به قرص کامل نزدیک شود، آن قدر پرنور می‌شود که شب را مانند روز روشن می‌کند. وقتی قرص ماه کامل است، برای دیدن ستاره‌ها باید به دقت به آسمان نگاه کنید.
بیشترین شفافیت ستاره‌ها و درخشان‌ترین حالت کهکشان راه شیری و مواردی از این دست، در شب‌هایی است که ماه در آسمان نیست. هنگامی که ماه را در محاسبات خود وارد می‌کنید، می‌توانید از آن برای نوردهی به یک چشم‌انداز بسیار بزرگ استفاده کنید. همیشه مهم است که بدانید ماه در چه وضعیتی قرار دارد. طلوع یا غروب ماه در چه زمانی است و نور آن از چه زاویه‌ای می‌تابد؟ من دوست ندارم با این‌ها شگفت‌زده شوم.

- شما برای این که بتوانید چنین عکس‌هایی بگیرید، باید درک خیلی خوبی از آسمان شب داشته باشید. چطور جای ستاره‌ها را در آسمان رهگیری می‌کنید؟
یک برنامه آنلاین خارق‌العاده به نام Stellarium وجود دارد. این برنامه یک جور گوگل‌ارت برای ستارگان است. شما مقصد خود و زمانی را که می‌خواهید به آنجا بروید به برنامه می‌دهید، و بعد برنامه شما را به آنجا برده و میدان ستاره‌ای، وضعیت ماه و درخشندگی آن مکان در آن زمان خاص را برای شما شبیه‌سازی می‌کند و یک دید 360 درجه‌ای به شما می‌دهد.
سایت Darkskyfinder.org هم خوب است. این سایت از چگالی جمعیتی استفاده می‌کند تا سطح آلودگی نوری را براورد کند. این راه خوبی برای تحقیق در مورد جایی است که می‌خواهید بروید.

- آیا این که در چه زمانی از سال برای عکاسی برویم، تاثیر چشمگیری بر نتیجه خواهد گذاشت؟
برای من دو سال طول کشید تا بعضی از چیزهایی را یاد بگیرم که اخترشناس‌ها از حفظند. در تابستان (از تیر تا شهریور) کهکشان راه شیری به شدت در حال تکان خوردن است. یک دلیل این است که تا مرداد ماه به طور عمودی قرار دارد و از همین رو، در عکس‌های ما جابجایی‌های آن خود را نشان می دهند. برای ساکنان نیمکره شمالی، منطقه کاملا روشن قلب کهکشان راه شیری در ماه‌های تابستان بالاتر از سطح افق قرار می‌گیرد. در ماه‌های زمستان، کهکشان به صورت عمودی قرار می‌گیرد و هرگز از افق بالاتر نمی‌آید. آلودگی نوری هم سبب می‌شود که سخت‌تر بشود آن را دید.
چیزی که می‌خواهید ببینید در افق جنوب پیدا می‌شود. منظره شمال معمولا به شدت آشفته و شلوغ است. مانند این است که کسی یک نمک‌پاش را در آسمان خالی کرده باشد. درخشش خوشه‌های ستاره‌ای در افق جنوب مشاهده می شود. در نتیجه، هنگامی که جایی را انتخاب می‌کنید، نباید هیچ آلودگی نوری در نیمه جنوبی آسمان وجود داشته باشد.

- در مورد آب‌وهوا چه؟
در طول این سال‌ها، آموخته‌ام که توصیف شرایط ابری در سایت‌های هواشناسی را تفسیر کنم. اگر می‌گوید ابرهای پراکنده یعنی خوب است. ابرهای گذرا هم قابل قبول است. نیمه ابری معمولا پنجاه پنجاه است و وقتی که بگویند هوا ابری است، دیگر ارزش رفتن ندارد. هر جا که بخواهید بروید دست کم بین 45 دقیقه تا 3 ساعت طول می‌کشد، پس باید همه چیز را در نظر بگیرید.

- اگر بخواهید به جای این که قوسی از حرکت ستاره‌ها را در عکس خود داشته باشید، یک عکس از حالت ثابت آنها بگیرید، چه سرعت شاتری لازم دارید؟
به لطف دوربین‌های جدید با عملکرد ISO بالا، می‌توانید در کمتر از 30 ثانیه، یک عکس ثابت از ستاره‌ها بگیرید. در نظر داشته باشید که این پیشرفت تنها در سه یا چهار سال اخیر رخ داده است. وقتی من اولین بار وارد این کار شدم، همه از مسیر حرکت ستاره‌ها عکس می‌گرفتند، ولی این کار بیشتر به این دلیل بود که نمی‌توانستند فیلم یا دوربینی با ISO لازم برای این کار داشته باشند. اکنون اما، به دلیل این که ISO دوربین‌ها به طور دیوانه باری بالا رفته است، مردم می‌توانند عکس‌های 30 ثانیه‌ای بگیرند که ستاره‌ها در آن ثابت هستند.

- اگر ما مسیر حرکت را بخواهیم چه؟ بهترین راه برای ساختن چنین عکسی چیست؟
دو روش برای خلق مسیر حرکت در عکس‌ها وجود دارد.
اول شیوه استاتیک است که در آن به مدت 30 ثانیه نوردهی می‌کنید و این کار را با چیزی مانند فاصله سنج، بارها و بارها تکرار می‌کنید. سپس، در فوتوشاپ، آن‌ها را به صورت لایه‌های یک تصویر با هم ترکیب می‌کنید و یک عکس به دست می‌آید. کافی است حالت Blending را در فوتوشاپ فعال کنید تا فوتوشاپ ستاره‌ها را روی هم بگذارد و مسیر حرکت را در عکس نهایی به شما بدهد. این روش در حال کسب محبوبیت است، چرا که فایل‌هایی که برای تولید یک ویدئوی زمانی از حرکت ستاره‌ها لازم دارید را هم به شما می‌دهد.
روش دیگر هم شیوه قدیمی است که یک کابل شاتر را به دوربین وصل می‌کنید و بین 30 دقیقه تا 8 ساعت نوردهی می‌کنید. به این ترتیب، به جای استفاده از ISO 3200، می‌توانید از ISO 400 استفاده کنید و به جای F/2.8 می‌توانید دریچه دیافراگم را روی F/8 تنظیم کنید. فقط کافی است محاسبات لازم را برای مشخص شدن زمان نوردهی مورد نیاز انجام دهید.
هر دو شیوه کاربردهای خود را دارند.

- عکس‌های شما عموما عکس منظره هستند، آیا از لنز واید استفاده می‌کنید؟
من از کار با لنز واید لذت می‌برم. آدم همیشه می‌خواهد که بخش بیشتری از چشم‌انداز را در کادر خود داشته باشد. ولی، می‌دانم که لنز محبوب من لنز 24 میلی‌متری است. یک عکس اندکی کوچک‌تر سبب می‌شود که توجه بیشتری به چیزی که در پیش زمینه عکس قرار داده‌ام، معطوف شود. اگر هم بخواهم از یک لنز خیلی واید استفاده کنم، یک پانورامای 8 تا 10 عکسی می‌گیرم که به من چشم‌اندازی کاملا باز بدهد و اعوجاج هم در آن رخ ندهد.

- برای تهیه یک عکس شب، چه ابزاری لازم داریم؟
مشخصا یک سه پایه. اگر هم بخواهید از مسیر حرکت ستاره‌ها عکس بگیرید، یک فاصله سنج به کارتان می‌آید. یک چیز مفید دیگر، گرم‌کننده‌های کوچک دست است که معمولا آنها را داخل دستکش یا چکمه‌هایتان می‌گذارید. من چند تا از آنها را با خودم می‌برم و دور لنز دوربینم می‌گذارم، چون در طول شب‌های سرد، میعان در داخل آن اتفاق می افتد. وقتی می‌خواهید دوربین خود را برای یک عکس مسیر حرکت ستاره‌ای تنظیم کنید همه چیز خوب است، اما بعد می‌فهمید که در ساعت 2 صبح؛ روی لنزتان بخار نشسته است. یک گرم کننده دست روی لنز، دما را بالا نگاه می‌دارد و مانع از نشستن شبنم روی آن می‌شود.
خیلی از مردم نمی‌دانند که هنگام عکاسی از ستارگان چقدر سردتان می‌شود. دلیل آن اما این نیست که آنها هیچ گاه پیش از این در شب در هوای آزاد نبوده یا در هوای سرد گیر نکرده‌اند، بلکه به این خاطر است که معمولا در این شرایط یا در حال فعالیت فیزیکی هستید، یا این که دور آتش در کنار چادر نشسته‌اید. هنگامی که از ستارگان عکس می‌گیرید اما، در هر بار به مدت 30 ثانیه تا 5 دقیقه کنار سه پایه می‌ایستید. تنها حرکتی هم که می‌کنید فشار دادن شاتر دوربین است. ما هیچ گرمایی تولید نمی‌کنیم، پس حتی اگر برای سرمایی 5 برابر بدترین حالتی که فکر می‌کنیم هم لباس بپوشیم، باز در کل شب از سرما به خود می‌لرزیم و نمی‌توانیم بر روی عکس‌ها تمرکز کنیم.

- وقتی می‌خواهید برای اشیای پیش زمینه نورپردازی کنید، از چه منبع نوری استفاده می‌کنید؟
من در تمام عکس‌هایم، از یک چراغ قوه استفاده می‌کنم. همه فکر می‌کنند که باید از یک منبع نوری قوی استفاده کنیم، اما فراموش می‌کنند که باید تعادلی بین پیش زمینه و نور ستارگان وجود داشته باشد. حتی نور چراغ قوه هم زیاد است، من بعضی اوقات از فانوس استفاده می‌کنم. آن صفحات ال‌ای‌دی هم اگر نورشان قابل تنظیم باشد، عالی هستند. من آنها را روی کمترین روشنایی تنظیم می‌کنم که معمولا برای روشن کردن کل صحنه کافی است. من هیچ وقت یک نورافکن بزرگ یا چیزی شبیه به آن را با خودم نمی‌برم.

- آیا برای یک شب عکاسی، تعداد زیادی باطری مصرف می‌کنید؟
معمولا بستگی به مدل و نسل دوربین شما دارد. با دوربین قبلی، من هر شب مجبور بودم 5 باطری با خودم ببرم و در یک شب همه آنها تمام می‌شدند. اکنون اما، با دوربین Canon 1D X جدیدم، یک دوربین برای همه شب کفایت می‌کند. این که باطری تمام شود و یک شب عکاسی را خراب کند، خیلی اعصاب خرد کن است.

- آیا می‌توانید یک تنظیم مشخص برای دوربین را پیشنهاد کنید که برای شروع عکاسی نجومی مناسب باشد؟
تنظیم اولیه مناسب می‌تواند 30 ثانیه با F/2.8 یا بازترین دریچه دیافراگم دوربین شما باشد. سپس ISO را بر روی 3200 یا بالاتر تنظیم کنید. چندین عکس بصورت سری بگیرید چون بعدا به آنها نیاز خواهید داشت. من معمولا یک بالانس نور سفید تنگستن یا فلوئورسنت را هم به عکس اضافه می‌کنم. اگر دوربین را روی بالانس خودکار بگذارید، احتمالا عکس شما آسمان را با رنگ نارنجی بدرنگی نشان می‌دهد. با گذر زمان، بالانس سفید (وایت‌بالانس) هم در طول شب تغییر می‌کند. هرچه تنظیم اولیه دوربین را دقیق‌تر انجام دهید، کار کمتری را در خانه خواهید داشت.

- برای هر عکسی چقدر پردازش بعد از عکس انجام می‌دهید؟
خیلی زیاد. فکر نمی‌کنم که تعداد زیادی از مردم درک کنند که چقدر کار بر روی عکس نهایی انجام شده است. ما از دوربین‌ها در مرز نهایی توانایی‌هایشان استفاده می‌کنیم. این جایی نیست که دوربین‌ها برای کار در آن طراحی شده باشند. در نتیجه عکسی هم که به ما می‌دهند کیفیت مطلوب ما را ندارد. یک نفر به تازگی ای‌میلی برای من فرستاده و پرسیده چگونه می‌تواند عکس شب با شارپنس بالا داشته باشد. این چیزی است که ما برای عکاسی روز استفاده می‌کنیم، ولی در عکاسی شب کاربرد ندارد.
من برای کاهش نویز و پردازش عکس از Lightroom 4 استفاده می‌کنم. سایه‌ و روشن‌ها برای نمایش جرئیات خیلی مفید هستند. بیرون دوربین، تصویر به نظر تاریک می‌رسد و این شما هستید که باید عناصری را که می‌خواهید در محصول نهایی نشان دهید، تقویت کنید.