بازوهای یک کهکشان مارپیچی تیپ، M51 با قطر 60000 سال نوری در این عکس تلسکوپ فضایی هابل که در سال 2005 گرفته شده است باز شده است. در حقیقت، M51 یکی از مشهورترین و با اصالت ترین کهکشان های مارپیچی است. الگوی فواصل بازوهای مارپیچی آن از یک منحنی ریاضی معروف به مارپیچ لگاریتمی تبعیت می کند، مارپیچی که فواصل بازوهای آن از همدیگر با افزایش فاصله از مرکز، طبق یک فرمول هندسی افزایش پیدا می کند. با استفاده از لگاریتم ها برای تغییر مختصات پیکسل ها در تصویر هابل نسبت به مرکز M51 ، بازوهای مارپیچی کهکشان به صورت خطوط مستقیم مورب ترسیم شده است. این تصویر تغییر شکل یافته به طرز جالبی نشان می دهد که جهت گیری بازوها توسط مناطق ستاره ساز تعیین می شوند که شامل نقاط متراکم صورتی رنگ و خوشه های ستاره ای آبی رنگ جوان هستند. کهکشان همسایه NGC 5195 (بالا) به نظر می رسد در حال تغییر مسیر یکی از بازوها است، ولی در خود آن تغییری مشاهده نمی شود. مارپیچ های لگارتیمی که به عنوان مارپیچ های لاله عباسی نیز شناخته می شوند ( تعریف یاکوب برنولی )، می توانند در طبیعت در همه مقیاس ها یافت شوند. به عنوان مثال می توان به گردبادها، ردپای ذرات زیر اتمی و البته گل کلم اشاره کرد.