به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، از جمله این دوربین‌ها، دوربین درخشان و مسطحی در ماه بود که ویدیوئی را ارائه داد و به واسطه آن مردم توانستند به صورت زنده پیاده‌روی نیل آرمسترانگ را بر روی ماه از طریق تلویزیون نظاره کنند.

این سامانه که «دوربین تلویزیونی Apollo Lunar» نام داشت، توسط شرکت مهندسی Westinghouse در ایالات متحده طراحی شده بود.

بر اساس گزارش این شرکت که در سال 1968 منتشر شد، سامانه مزبور ارتعاشاتی تا دو هزار چرخه در هر ثانیه، شوک‌های بیش از 8G را در طول اوج‌گیری و فرود، تغییرات بی‌نهایت فشار و طیف حرارتی از 300- درجه تا 250 درجه فارنهایت را تحمل کرد.

دوربین تلویزیونی Lunar تصاویر را در 10 فریم در ثانیه تهیه کرد که در مقایسه با استاندارد امروزی 24 فریم در ثانیه، پایین به نظر می‌رسد.

با این حال از دیدگاه شرکت طراح، 10 فریم در ثانیه قابل‌قبول بود زیرا به ادعای این شرکت، "فضانوردان نمی‌توانند در یک لباس فضایی به سرعت حرکت کنند."

آپولو 11 همچنین دوربین‌های دیگری را با هدف گرفتن تصاویری برای محققان حمل کرد.

از این میان می‌توان به «دوربین داده» اشاره کرد که یکی از سه مدل Hasselblad 500EL بود که تیم آپولو 11 با خود به فضا حمل کرد.

این تنها دوربین Hasselblad بود که تیم علمی بر روی ماه استفاده کرد و فضانوردان آن را بر روی قسمت جلویی لباسشان نصب کرده بودند.

ناسا با شرکت سازنده Hasselblad واقع در سوئد ارتباطات طولانی‌مدتی داشت. این شرکت تقریبا تمامی دوربین‌هایی را که فضانوردان امریکایی در ماموریت‌های آغازین با خود به فضا حمل می‌کردند، تولید کرد.

پس از سال 1963، شرکت سوئدی دوربین‌هایش را برای ناسا اصلاح کرد.

دوربین داده دارای اصلاحات اضافی بود زیرا مجهز به پلیت شیشه‌ای Reseau بود.

این پلیت به هر عکس آرایه‌ای از صلیب‌های کوچک می‌داد که محققان می‌توانستند برای کالیبره‌کردن فواصل در عکس‌ها به کار برند.

این نخستین باری بود که دوربین‌سازان یک پلیت Reseau را در دوربین کوچک و نسبتا ارزان تعبیه کردند.

دوربین مزبور چون به سطح ماه حمل شد، مجهز به finish نقره‌ای رنگ بود که به آن در حفظ دماهای درونی کمک می‌کرد.

تمامی چرب‌کننده‌های درونی آن نیز باید حذف یا بازفرمول‌بندی می‌شدند تا در محیط خلا نجوشند.