ستاره ها کجا رفته اند؟ آنچه در گذشته سوراخی در آسمان به حساب می آمد اکنون توسط ستاره شناسان به عنوان ابر مولکولی تاریک شناخته می شود. در اینجا، غلظت بالای غبار و گازهای مولکولی عملاً تمام نور مرئی ساطع شده از ستارگان پس زمینه را مسدود می کند. محیط تاریک و وهم آلود باعث می شود که فضای داخلی ابرهای مولکولی از سردترین و منزوی ترین نقاط جهان باشد. یکی از برجسته ترین این سحابی های جذبی تاریک، ابری است در صورت فلکی مارافسای معروف به بارنارد 68  که در اینجا تصویر شده است. این که هیچ ستاره ای در مرکز آن قابل مشاهده نیست، نشان می دهد که بارنارد 68 نسبتاً نزدیک به ما است و اندازه گیری ها فاصله آن را حدود 500 سال نوری و عرض آن را نیم سال نوری تخمین می زنند. به طور دقیق مشخص نیست که ابرهای مولکولی مانند بارنارد 68 چگونه تشکیل می شوند ، اما می دانیم که این ابرها خود مکان های احتمالی تشکیل ستارگان جدید هستند. در حقیقت، بارنارد 68 به احتمال زیاد فروپاشیده و یک سیستم ستاره ای جدید تشکیل داده است. در نور مادون قرمز می توان داخل این ابر مولکولی را مستقیماً رصد کرد.