این ابرهای متشکل از گاز و گرد و غبار، از میان میدان های غنی از ستاره و در امتداد صفحه کهکشان راه شیری عبور کرده و به سوی صورت فلکی دجاجه پرتاب می شوند. سحابی حباب صابون (پایین سمت چپ) و سحابی هلال (بالا سمت راست) در یک میدان دید تلسکوپی شکار شده اند. هر دو در مرحله آخر زندگی یک ستاره شکل گرفتند. سحابی هلال که به عنوان NGC 6888 نیز شناخته می شود، در اثر پرتاب لایه های بیرونی ستاره درخشان و مرکزی آن یعنی WR 136 که از نوع ستارگان "ولف-رایت" است، ایجاد شده است. WR 136 در حال سوختن با سرعتی عجیب و غریب بوده و در پایان عمر کوتاه خود است که باید در یک انفجار ابرنواختری باشکوه به پایان برسد. سحابی حباب صابون که در سال 2013 کشف شد ، احتمالاً یک سحابی سیاره نما است، آخرین لحظات یک ستاره کم جرم تر با عمری طولانی و شبیه خورشید که قرار است به یک کوتوله سفید خنک تبدیل شود. هر دوی این بازماندگان، حداقل 5000 سال نوری از ما فاصله دارند. سحابی بزرگتر هلال حدود 25 سال نوری وسعت دارد.