قو پر گشاییده و در ظرافت بال‌هایش، چنین رشته‌های زیبایی از گازهای درخشان دیده می‌شوند.

این رشته‌های رنگین، که در اثر ضربه‌ی ایجاد شده توسط یک انفجار ابرنواختری شکل گرفته‌اند، تنها قسمتی از بخش غربی سحابی پرده را تشکیل می‌دهند.

گویی، امواج ضربه‌ای ناشی از مرگ یک ستاره‌ی پرجرم، با درنوردیدن فضا، باعث جمع‌شدن و برانگیخته شدن مواد میان‌ستاره‌ای شده‌اند.

به نظر می‌رسد، نور حاصل از این انفجار ابرنواختری، در حدود 5000 سال قبل به زمین رسیده باشد.

تفکیک رنگ، در این رشته‌های درخشان که شباهت عجیبی به موج ایجاد شده در یک پارچه وسیع دارند، به خوبی صورت پذیرفته است؛ به طوری که رنگ قرمز نشان‌دهنده‌ی حضور اتم‌های هیدروژن، و رنگ‌های آبی و سبز، نمایان‌گر گاز اکسیژن هستند.

سحابی پرده، که با قرار گرفتن در محدوده‌ی صورت فلکی قو (دجاجه)، به حلقه‌ی قو نیز معروف شده، محدوده‌ای به وسعت 3 درجه‌ی قوسی (در حدود شش‌ برابر قرص ماه کامل) در آسمان را، پوشش می‌دهد.

با آن که این نمای تلسکوپی، تنها نیمی از این سحابی بزرگ را نمایش می‌دهد، اما، با در نظر گرفتن فاصله‌ی سحابی پرده تا زمین که چیزی در حدود 1500 سال نوری می‌باشد، به این نتیجه می‌رسیم که وسعت این سحابی، بیش‌تر از 70 سال نوری در فضا است.

بخش بالایی این تصویر که چسبیده به آن، یک ستاره‌ی پرنور نیز دیده می‌شود، سحابی جاروی جادوگر نام دارد.

جالب است بدانید، بخش تقریباً سه‌گوش پایینی تصویر، به افتخار پروفسور ادوارد چارلز پیکرینگ، چهارمین مدیر رصدخانه‌ی دانشگاه هاروارد، مثلث پیکرینگ نام گرفته و ادامه‌ی آن، که شباهت بی‌نظیری به یک جارو دارد، به افتخار شاگرد این پروفسور و کاشف سحابی سر اسب، به دسته‌ی جاروی مثلثی ویلیامینا فلمینگ مشهور شده است.