ستارگان پرجرم در کهکشان راه شیری سرگذشت شگفت انگیزی دارند. این ستاره ها که از ابرهای کیهانی عظیم متولد شده اند عناصر سنگینی را در هسته های خود تولید می کنند. پس از چند میلیون سال ، مواد غنی شده دوباره به فضای بین ستاره ای باز می گردند، جایی که تولد ستاره ای دیگر می تواند از نو آغاز شود. ضایعات ستاره ای در حال گسترش معروف به ذات الکرسیA نمونه ای از مرحله نهایی از چرخه زندگی ستاره ها است. نور حاصل از انفجاری که این بقایای ابرنواختری را ایجاد کرده است، اولین بار حدود 350 سال قبل در آسمان زمین دیده شده است، اگرچه در اصل حدود 11000 سال طول کشیده است تا نور آن به ما برسد. این عکس با رنگ های کاذب، که از داده های تصویری اشعه ایکس و نور مرئی حاصل از رصدخانه اشعه ایکس چاندرا و تلسکوپ فضایی هابل بدست آمده است، رشته ها و گره هایی را در این بقایا نشان می دهد که هنوز هم داغ هستند. ذات الکرسیA وسعتی در حدود 30 سال نوری دارد. پرتوهای X پر انرژی منتشر شده از هر عنصر خاص در قالب رنگهایی کد گذاری شده اند تا به منجمان در مطالعه ماهیت مواد باقیمانده از انفجارهای ستارگان کهکشان ما کمک کنند. بطور مثال در این عکس سیلیسیوم به رنگ قرمز، گوگرد به رنگ زرد، کلسیم به رنگ سبز و آهن به رنگ بنفش نشان داده شده اند. موج بیرونی انفجار در قالب طیف هایی از رنگ آبی دیده می شود. لکه درخشان نزدیک مرکز این ساختار، یک ستاره نوترونی است که بقایای فوق العاده متراکم حاصل از رمبش هسته ستاره ای پرجرم است.