فردیناند ماژلان، دریانوردی پرتغالی، که در قرن شانزدهم میلادی می‌زیست، به هم‌راه خدمه‌اش در اولین سفر به گرد کره‌ی زمین، فرصت مناسبی داشتند تا آسمان نیم‌کره‌ی جنوبی سیاره را نیز، مطالعه نمایند.

در نتیجه، آن‌ها می‌توانستند، دو چیز عجیب را در آسمان مشاهده نمایند؛

دو ناحیه‌ی ابرمانند مات، که البته به راحتی و با چشم غیر مسلح، توجه تمام جویندگان آسمان شب را در نیم‌کره‌ی جنوبی زمین، به خود معطوف می‌نماید.

بلی، آن‌ها، ابرهای ماژلانی هستند، که امروزه به عنوان قمرهای کهکشان راه‌شیری نیز، شناخته می‌شوند.

ابعاد آن‌ها نسبت به کهکشان مارپیچی ما بسیار کوچک‌تر بوده و در فاصله‌ای معادل 160 هزار سال نوری در محدوده‌ی صورت فلکی ماهی طلایی قرار دارند.

آن‌چه می‌بینید، نمایی واضح و رنگین از ابر ماژلانی بزرگ است، که محدوده‌ای به وسعت 15 هزار سال نوری در فضا را پوشش می‌دهد.

ابر ماژلانی بزرگ، پرجرم‌ترین قمر کهکشان راه‌شیری بوده و میزبان نزدیک‌ترین ابرنواختر شناخته‌شده در عصر حاضر، به نام SN1987A نیز، می‌باشد.

پرنورترین ناحیه‌ی این تصویر که در قسمت پایینی آن قرار گرفته، متعلق به سحابی رتیل، ناحیه‌ای به وسعت 1000 سال نوری در فضا است، که یکی از بزرگ‌ترین و زیباترین نواحی ستاره‌ساز در آسمان می‌باشد.