امتیاز و حق نشر تشریح : David A. Hardy & PPARC  

انفجارهای دیدنی همچنان در منظومه‌های ستاره‌ای دوتایی به نام RS – مارافسای رخ می‌دهد. هر 20 سال یا بیشتر که، غول سرخ به اندازه‌ی کافی گاز هیدروژن روی ستاره‌ی کوتوله‌ی سفید همدمش می‌ریزد تا به نقطه انفجار برسد و انفجار گرماهسته‌ای درخشان روی سطح کوتوله‌ی سفید انجام شود. ، انفجارهای نواختری باعث می‌شود که منظومه‌ی RS – مارافسای که در حدود 5000 سال نوری از ما فاصله دارد، درخشان شود و با چشم غیر مسلح هم دیده شود. ستاره‌ی غول سرخ در راست به تصویر کشیده شده است، در حالی که کوتوله‌ی سفید در مرکز قرصِ برافزایشیِ درخشان در چپ قرار دارد. با چرخش ستارها به دور هم، جریانی از گاز از این ستاره‌ی غول به کوتوله‌ی سفید منتقل می‌شود. اخترشناسان تصور می‌کنند تا 100 هزار سال آینده ، ماده‌ی کافی روی کوتوله‌ی سفید انباشته شود تا آن را به محدوده‌ی فراتر از حد چاندراسکار برساند و باعث انفجار بسیار قوی و نهایی برساند که به آن‌را نام ابرنواختر می‌شناسیم. اوایل ماه جاری در منظومه‌ی RS – مارافسای دوباره شاهد یک نواختر درخشان دیده شد.